Bóg, Honor, Ojczyzna – dewiza Wojska Polskiego stanowiąca idealistyczne ujęcie wierności państwu. Została wprowadzona po raz pierwszy na sztandary oddziałów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie dekretem Prezydenta Rzeczypospolitej z 15 października 1943 r.
Wcześniej powszechnie obowiązująca dewiza „Honor i ojczyzna” (fr. honneur et patrie) pojawiła się na sztandarach wojska obywatelskiego z czasów napoleońskich a jeszcze wcześniej na odznaczeniach Legii Honorowej ustanowionej przez Napoleona w 1802 roku.
Ustawa z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej.
W obecnej – obowiązującej Ustawie z dnia 19 lutego 1993 r. o znakach Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej wpisane są te słowa, a my traktujemy jako wymagające zobowiązanie i wymagający model życia.
Te trzy słowa, chociaż niezwykłe w zestawieniu, zwykle nabierają zupełnie innego znaczenia, gdy padają z ust różnych ludzi. Ponieważ przekrój społeczeństwa mamy szeroki to i każdemu kojarzyć się mogą z czymś innym. Zapewne w czasach, gdy hasło „Bóg, honor, ojczyzna” powstawało, jego sens był o wiele głębszy. Czasy były ciężkie, należało bronić zarówno wiary, jak i ojczyzny. A jeśli umrzeć to tylko z honorem. Jednak ich wartość z punktu widzenia polskiego społeczeństwa wydaje się dzisiaj marna. Bóg to siła i wielkość, w którą wierzymy. Honor to wartość, którą powinien posiadać każdy człowiek. Honor to godność. Ojczyzna; kraj, z którego pochodzimy, każdy powinien go kochać i szanować.
Roman Burek